Voor Dean Wilson, de 33-jarige publiekslieveling uit Schotland, was 2025 niet zomaar een goed jaar het was één van de meest bijzondere seizoenen uit zijn carrière. Een jaar waarin hij drie titels won, de wereld rondreisde én onverwacht opnieuw onder de tent stond van een fabrieksteam in de AMA Supercross. Het soort seizoenen waar de meeste rijders alleen maar van kunnen dromen.
“Het seizoen was echt ongelooflijk,” blikt Wilson terug. “Heb drie kampioenschappen gewonnen; de British Arenacross, de Braziliaanse Supercross en de Australische Supercross en daarnaast voor HRC mogen rijden in Amerika. Daar wist ik top-10 resultaten te behalen, met een 7de plek als beste resultaat… ik had me bijna geen beter en leuker jaar kunnen wensen.”
Drie titels, maar één springt er echt uit
Hoewel alle kampioenschappen hun eigen waarde hebben, is er voor Wilson één die emotioneel boven de rest uitsteekt: het Braziliaanse kampioenschap.
“Ik denk dat het kampioenschap in Brazilië zeker de meest spectaculaire en meest beladen was,” vertelt hij. “Ik reed de hele serie met een rugblessure, een flinke uitstulping in mijn tussenwervelschijf, en ondertussen was mijn moeder erg ziek. Het was mentaal én fysiek zwaar.”
Alsof dat nog niet genoeg was, liep de finale compleet uit de hand.
“Het kwam neer op de laatste finale manche. Ik landde op iemand anders’ motor, kreeg een gat in mijn blok en de motor begon olie te lekken. Ik moest zelfs een pitstop maken om olie bij te vullen. De motor haalde het maar nét… maar we wonnen de titel. Het was bizar en super spannend.”
Het was een overwinning puur op karakter, precies wat bij Wilson past.
Een onverwachte kans: terug als fabriekrijder
Alsof drie titels niet genoeg waren, kreeg Wilson midden in het seizoen een telefoontje van Honda HRC USA. De Lawrence-broers waren geblesseerd en Honda zocht een betrouwbare, ervaren rijder om in te vallen. Wilson greep de kans en stond ineens weer als fabrieksrijder achter het AMA Supercross starthek.
“Het voelde echt heel goed,” zegt hij. “Ik had het gevoel dat ik thuishoorde op dat niveau. Elke wedstrijd werd ik beter. In de laatste Supercross zat ik maar twee seconden van een top-vijf tijd.”
En dat zonder enige voorbereiding.
“Als ik een volledige winter op die motor had kunnen trainen, denk ik dat het nog veel beter had gekund. Maar eerlijk gezegd was ik vooral dankbaar dat ik die kans kreeg. Het was zó leuk om weer in dat wereldje te zitten en op dat niveau te racen.”
Het was niet zomaar een comeback, het was het bewijs dat zijn snelheid en ervaring nog altijd staan als een huis.
De toekomst: opnieuw de wereld rond
Na zo’n bijzonder jaar waren er meerdere opties voor 2026, maar Wilson koos uiteindelijk voor datgene waar hij het meest plezier uit haalde.
“Voor volgend seizoen had ik een paar opties,” vertelt hij. “Maar ik heb het meeste plezier gehad met dit programma. Daarom blijf ik wereldwijd racen voor Honda met hetzelfde schema als dit jaar.”
Dat betekent opnieuw een wereldtour: internationale Supercrosswedstrijden, verschillende culturen, duizenden fans en vooral veel plezier.
Wilson’s verhaal is er één van doorzettingsvermogen, jezelf herontdekken en liefde voor de sport. En na een jaar vol onverwachte hoogtepunten, kijkt hij vol energie en vertrouwen uit naar wat 2026 gaat brengen.
