Voor Harry Everts, de 73-jarige viervoudig wereldkampioen uit België, voelde het alsof de cirkel zich eindelijk sloot. Afgelopen weekend werd hij officieel opgenomen in de FIM Hall of Fame een eer waar hij, ondanks zijn legendarische staat van dienst, nooit van had durven dromen.
“Het was een enorme eer om opgenomen te worden in de Hall of Fame,” zegt Harry hoorbaar ontroerd. “Dit had ik nooit verwacht te mogen meemaken. Het is een erkenning voor mij, maar ook voor mijn familie. En als je daar staat, voor een zaal vol wereldkampioenen… dat is echt bijzonder. De mooiste erkenning die ik ooit heb mogen ontvangen.”
Een bijzondere voorbereiding
Enkele weken vóór het gala ontving Harry de uitnodiging, met het verzoek om al op vrijdagavond in Lausanne aanwezig te zijn. Op zaterdagochtend zou namelijk een repetitie plaatsvinden. Dat bleek een opluchting.
Door problemen met zijn gehoor en evenwicht is het voor hem moeilijk om gesprekken in een drukke ruimte te volgen. “Het stelde me gerust om te weten wat er zou komen, welke vraag ik zou krijgen. Dat maakte me rustiger.”
Hij lacht wanneer hij terugdenkt aan een eerdere situatie:
“Enkele jaren geleden was ik ook op een gala, maar ik hoorde de vraag niet. Stefan (Everts) en Kelly (Everts) zeiden achteraf: ‘Papa, wat heb jij allemaal geantwoord?’”
Een leven in dienst van de motocross
Al vijftig jaar draait het leven van Harry om motocross. Eerst twintig jaar als rijder, daarna twintig jaar met zijn zoon Stefan, en inmiddels met kleinzoon Liam. In totaal was hij aanwezig bij ruim 500 Grand Prix-wedstrijden een cijfer dat nauwelijks te bevatten is.
Toch was het helemaal niet vanzelfsprekend dat Harry ooit zou gaan crossen. Als kind kreeg hij polio, kinderverlamming en hield hij daar een kleine voet en een afwijkende gang aan over. Het maakte hem kwetsbaar en een doelwit op school. Dat hij ondanks die fysieke beperking vier wereldtitels zou winnen, maakt zijn verhaal des te uitzonderlijker.
De Puch-jaren: een anekdote uit 1973
Met anekdotes uit zijn leven, kan de oud Wereldkampioen een boek vullen. Eén van zijn favoriete herinneringen komt uit zijn tijd bij Puch.
“In 1973 tekende ik een contract voor 3 jaar met Puch. In dat contract stond: als je wereldkampioen wordt, stoppen we ermee. Ik dacht: die titel halen we toch niet. Maar in mijn tweede jaar, 1975, werd ik kampioen.”
Hij grijnst. “Toen bracht Puch 96 Everts-replica’s uit. In 1976 reed ik zelfs op een productiemotor. En daarna zijn ze gestopt met motocross.”
Een mentor voor de volgende generaties
Na zijn eigen carrière bleek Harry niet alleen een groot kampioen, maar ook een uitzonderlijke coach. Hij begeleidde naast Stefan en Liam nog 32 rijders, onder wie meerde latere wereldkampioenen. Dat deed hij onder andere met zijn eigen Kawasaki team gesteund door sponsor Danny de Jong. Laatgenoemde steunde graag jonge talenten om ze verder te brengen in hun carrière.
“Danny wilde altijd jonge talenten ondersteunen. Als rijders bij ons vertrokken naar grotere teams, vonden we dat nooit erg. We wisten dat wij dat niet konden bieden. We waren vooral trots dát ze die stap konden maken.”
Van stressloos rijder naar bezorgde opa
Hoewel Harry als rijder nooit last had van spanning, is dat nu wel anders.
“Toen Stefan reed, en nu met Liam, ken ik heel veel stress. Als je een Everts bent, ligt de lat hoog. Wij dachten altijd dat winnen normaal was. Ik won bijna alles in mijn tijd, Stefan ook in zijn tijd, en daardoor ben je bij Liam soms te streng.”
Maar dat inzicht is veranderd.
“Ik was dit jaar in Teutschenthal. Daar werd een jongen achtste en hij én zijn ouders waren zó blij. Toen besefte ik: dát is waar motocross om draait.”
Een nieuwe routine: terugkijken, beleven en voelen
Opmerkelijk genoeg keek Harry vroeger nooit iets van zichzelf of Stefan terug. Tegenwoordig is dat totaal anders. Bijna dagelijks zit hij met zijn racefiets op de rollerbank, terwijl oude videobanden van Grand Prix-wedstrijden door de woonkamer schallen. “Afgelopen week keek ik nog naar de GP van Namen in 2003,” vertelt hij met veel plezier in zijn stem.
In de wintermaanden gaat hij bovendien graag naar Lommel om een training bij te wonen. “Als ik de motoren dan weer hoor, krijg ik het warm van binnen,” zegt hij. Daarna voegt hij met een knipoog toe: “Eigenlijk had ik vroeger gewoon in Lommel moeten gaan wonen. Ik ben hier zó vaak geweest.”
Opa Harry: trots, betrokken en toch loslatend
Voor het eerst in zijn leven was Harry dit seizoen niet bij elke Grand Prix van zijn kleinzoon aanwezig. “Tot dit jaar miste ik alleen een wedstrijd als ik ziek was. Nu heb ik bewust een aantal overgeslagen om Liam wat rust te geven.”
Komend seizoen wil hij er wel weer overal bij zijn maar op gepaste afstand.
“Gewoon als trotse opa, zonder me ermee te bemoeien.”
Want Liam heeft al veel voor zijn kiezen gehad: blessures, maar ook de zware periode waarin Stefan aan malaria leed. “Dat heeft veel impact op hem gehad. Toen ben ik veel met Liam op pad geweest.”
Harry kijkt vol vertrouwen naar 2026 “Hij traint hard en staat er goed voor. Ik heb het gevoel dat volgend jaar een heel mooi jaar kan worden.”
De ultieme droom
Op de vraag naar zijn grootste wens wordt Harry even stil. Dan vertelt hij: “Het zou fantastisch zijn als ik het nog mag meemaken dat Stefan, Liam en ik samen op het podium staan bij een FIM-huldiging.”
Een droom die de Everts-dynastie misschien wel mooier samenvat dan welke wereldtitel dan ook.
